Baixo Miño

Valença do Minho é a primeira localidade portuguesa tras cruzar a ponte internacional sobre o Miño desde Tui. A parte baixa é moderna, pero no alto do promontorio consérvase unha cidadela amurallada do século XVII con catro portas e doce baluartes.

As entradas son estreitas e reguladas por semáforos. Convén subir en coche e aparcar fóra do recinto, onde atoparás estacionamento de pago e tamén zonas libres. Dentro esperache un entramado de rúas empedradas, igrexas, prazas e casas señoriais perfectamente conservadas.

A fortaleza é célebre polas súas tendas téxtiles e de fogar, moi visitadas por compradores galegos: sabas, toallas, edredóns, alfombras e roupa, ademais de antigüidades e perfumarías.

A Guarda sitúase no extremo sur de Pontevedra, entre a fronteira portuguesa e o océano. Conserva un rico patrimonio: a igrexa de Santa María (séculos XII-XIII), o convento de San Bieito, a parroquia de San Lourenzo de Salcidos e o castelo de Santa Cruz.

O castro de Santa Tegra, a 341 metros de altitude, domina a desembocadura do Miño. O seu recinto amurallado de época romana esténdese 700 metros de norte a sur e foi habitado entre os séculos I a. C. e I d. C. Desde as vivendas circulares podes abarcar a costa galega e portuguesa.

Aproveita para degustar as famosas parrilladas de peixe e marisco. Recomendamos o restaurante O Trasmallo, fronte ao peirao, reputado polas súas lagostas.

A apenas 3 quilómetros do núcleo do Rosal despréganse os Muíños do Folón e do Picón, un conxunto de máis de 60 muíños en fervenza declarado Ben de Interese Turístico. Salvan un desnivel de 200 metros e algúns superan os 300 anos de antigüidade.

O muíño número 16, levantado en 1715, é o máis antigo conservado. O percorrido permite entender o esforzo agrícola das parroquias e gozar de vistas sobre o val e as viñas que abastecen á subzona Rosal da D.O. Rías Baixas.

O mosteiro de Santa María de Oia empezou a construírse a mediados do século XII baixo o reinado de Afonso VII e en 1185 incorporouse á Orde do Císter. Aúna elementos románicos, góticos e barrocos tras sucesivas reformas ata o século XVIII.

Situado literalmente xunto ao mar, desempeñou un papel defensivo clave. En 1624 os monxes repeleron un ataque da frota turca, mérito polo que Filipe IV lle concedeu o título de «Real». Tras a desamortización, o conxunto pasou a mans privadas, aínda que a igrexa segue a funcionar como parroquia.

Baiona, vila mariñeira ao abrigo dunha baía, goza de temperaturas suaves todo o ano. O seu casco antigo está declarado Conxunto de Interese Histórico-Artístico e combina pazos, soportais e rúas empedradas.

O 1 de marzo de 1493 a carabela Pinta atracou no seu porto coa noticia do descubrimento de América. Con motivo do V Centenario construíuse unha réplica visitable que permanece amarrada no peirao.

Goza do paseo marítimo, os areais urbanos e as vistas desde a fortaleza de Monterreal, hoxe Parador Nacional.

FINAL DA RUTA DE HOXE, ATA SANTIAGO QUEDAN 114 KM. POR AUTOESTRADA.