Noia · Muros · Ézaro · Fisterra · Muxía

Noia atópase a pouco máis de 35 quilómetros de Santiago de Compostela. O seu casco vello concentra séculos de comercio mariñeiro e patrimonio relixioso.

A igrexa de San Martiño é un bo exemplo do gótico mariñeiro (séculos XV-XVI), cunha soa nave, contrafortes e cabeceira de sete lados. Santa María A Nova combina elementos góticos cos restos románicos anteriores e garda a maior colección de laudas gremiais de Galicia. O convento de San Francisco engade trazos renacentistas a este conxunto.

Muros é unha vila tranquila declarada Conxunto Histórico-Artístico polo seu excelente estado de conservación.

Dende o século X viviu do marisco, da pesca e das fábricas de salgadura, chegando a contar con máis de trinta factorías no século XIX.

As casas de pedra agochan os pozos onde se salgaba o peixe, os soportais teñen hoxe cafés e tabernas, e as rúas estreitas protexen do vento atlántico. Preto atoparás o convento de San Francisco, igrexas románicas e moito encanto mariñeiro.

O muíño de marea, construído a comezos do XIX e restaurado no 1990, é un dos maiores de España e combina valor etnográfico, artístico e industrial.

Praias, dunas, marismas, as illas Lobeiras e a reserva mariña compoñen un dos treitos litorais máis variados de Galicia.

O hórreo de Carnota, declarado Monumento Nacional, mide 34,76 metros e é un dos máis longos do país. Remóntase a 1768, ampliado anos despois con once parellas de pés.

A praia de Carnota é a máis extensa de Galicia: sete quilómetros de area con sistemas dunares e chairas intermareais cheas de vida.

A desembocadura do Xallas, as ladeiras do Monte Pindo, a enseada do Ézaro e os solpores co cabo Fisterra ao fondo crean un balcón natural inesquecible.

A subida é pronunciada, pero a recompensa son vistas amplas do Atlántico, do Pindo granítico caendo ao mar, das illas Lobeiras e do cabo Fisterra na distancia.

A fervenza do Ézaro é a única de Europa continental onde un río cae directamente ao océano. Cando se abren as compoertas do encoro, o salto supera os 100 metros xunto ao museo da electricidade.

Durante séculos este cabo foi considerado o límite das terras coñecidas.

O promontorio elévase dende os illotes de O Petonciño e A Centola ata o Monte do Facho (242 m), onde segundo as fontes estaba o Ara Solis. Moitos peregrinos prolongan aquí o Camiño e queiman a roupa xunto ao mar.

As lendas falan do sol afundíndose no océano e de heroes que parten en barcas de pedra cara ao Máis Alá. A unión de pedra, mar e espiritualidade define a Costa da Morte.

Os romanos sorprenderíanse ao ver por primeira vez este solpor e atoparon o altar que os pobos celtas dedicaran ao astro rei. A día de hoxe, unha praza leva o nome de Ara Solis.

O faro de Fisterra, construído en 1853 a 138 metros sobre o mar, guía unha das rutas marítimas máis intensas de Europa e segue a ser un dos faros máis visitados.

Chegar ao faro é a recompensa final antes de emprender o camiño de volta.

Muxía é un dos destinos máis visitados da Costa da Morte e final dunha das variantes do Camiño.

Conta a tradición que a Virxe chegou en barca de pedra para animar ao Apóstolo. Os restos serían a Pedra de Abalar (o casco), a Pedra dos Cadrís (as velas) e a Pedra do Timón, ás que se sumaron coa tradición a Pedra dos Namorados e a Pedra da Cabeza. A todas se lles atribúen propiedades curativas.

O Santuario da Virxe da Barca, de 1719, presenta dúas torres engadidas en 1958. No interior repousan os condes de Maceda e destacan varios retablos barrocos.